Дзесьці там, за граніцай,
За далёкай мяжой,
Давялося зрадніцца
Беларусу з чужой.
Ажаніцца, зрадніцца
З немкай немай, глухой.
Абы толькі спадніца
I ня ў хаце пустой.
Ажно доля з ухмылкай:
Ці-ж любоў? Пачуцьцё?
Непапраўнай памылкай
Адцьвітае жыцьцё.
I балюча і горка,
Зноў самотным жывеш.
I ня тая гаворка,
I на звычаях плеш.
I ня тыя ўжо кветкі,
I чужая сям'я,
I ня ведаюць дзеткі
Беларускага «я».
Той дарма наракае
На няветлівы лёс,
Хто сваімі рукамі
Ў хату долю прынёс.
Вераб'ю ня сініца,
I ня чыж салаўю.
Захацеў ажаніцца —
Паглядай на сваю,
З даўных дзён дарагую,
Што з палескай журбой
У дарогу даўгую
Пойдзе разам з табой.
|
|
